Όπερα
Έρωτες που σε νύχτες φαντασίας μέσα άνθισαν
πάνω χαράχθηκαν σε γυάλινες ψυχές που ράγισαν
Ψίθυροι άλλων εποχών ξανά τώρα ζωντανεύουν
φωνές από το χάος το μυαλό μου σαγηνεύουν.
Δαχτυλιές πάνω σε πιάνο που χει πια ξεκουρδιστεί
μελωδία ισχνή και άηχη αδυνατεί να ακουστεί.
Το φάντασμα να ξυπνήσει απ τον ύπνο το βαθύ
στη ζωή πίσω να το φέρει κι απο τις σκιές να βγει.
Ψυχρός με χτύπησε αέρας στο πρόσωπο μ' ορμή
και στο θεωρείο πάνω είδα μια γνώριμη μορφή.
Ήταν ο άνδρας με τη μάσκα που χει πλέον σπάσει
και το μίσος μέσα του λαχταρούσε να ξεσπάσει.
Τη χαμένη μούσα του οδυνηρά αποζητούσε
παντοτινά μαζί της να ενωθεί επιθυμούσε.
Μα σαν εμένα αντίκρισε γύρισε στο σκοτάδι
άυλος ξανάγινε και επέστρεψε στον Άδη.
Έμεινα πίσω να ψάχνω τον εαυτό μου στα χαλάσματα
στ' αυτιά μου έφταναν του παρελθόντος άσματα.
και σαν τις στιγμές αναπολούσα γεμάτες από πάθη
γύρω απ' τα πόδια μου ξεπρόβαλαν νέα γαλάζια άνθη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου